Албатта, майор дигар намедонад, ки чи тавр писа-шашро писанд оварад — вай ин-чунин дошту вай. Акнун вай ба назди ронанда меравад. Танҳо вай нисбат ба ӯ чизе ҳис намекунад, бинобар ин ӯро ҳамчун фаллуси озод истифода мебарад. Аммо ӯ харкурраеро ба вай сахт зад, то ҳатто барои қисми барои ӯ пешбинишуда ба даст орад. Бигзор даҳони вай ҳамчун харкуррае хидмат кунад, ки ба поён равад!
Чй бародари дурушт буд, хохарам мачбур буд, ки дакашро ба дасту дахонаш мегирифт. Пас аз ин бародар нарм шуд ва кор оғоз шуд. Хоҳар як фоҳишаи воқеӣ буд, вай ба таври равшан як хурӯси сахт надошт ва ба он амиқтар лозим буд.