Дар аввал гумон кардам, ки бобо дар охираш мемурад, аммо баръакс шуд: бечора духтарро сихканду як сатил нутфаро ба пичкааш хам рехт. Албатта, амалан тамоми корҳоеро, ки духтарак худаш анҷом медод, аммо бобо ҳам дар болои он буд: дар он синну сол бисёри онҳо умуман ба сахтӣ баромада наметавонанд. Духтарак ба таври ҳайратангез мемакад: тамоми хурӯсро бе мушкилот фурӯ мебарад, ман худам ӯро мезанам!
Новобаста аз он ки онҳо дар бораи синну сол, пирӣ ё не. Аммо ин занҳое ҳастанд, ки худашон ҳаловат мебаранд ва онро ба шарикони худ меоранд, дар муқоиса бо коксаҳои ҷавон ва ғафс. Малламуй дар ҳақиқат ба он мерафт, ба назар чунин мерасад, ки онҳо муддати тӯлонӣ вақти хуб надоранд.
Ҳоло ин тағйироти ҷинсии Ҷопон аст. Чунин мағзи шустани як духтари осиёӣ, ки ба мардум писанд меояд, барои гурманҳои ҳақиқӣ аст.